FANS

/in /door

De twee wedstrijden in Porto Alegre en Sᾶo Paulo waren super. Ik heb prachtige dagen gehad tussen de fans van Oranje. Maar daar zit ‘m ook een beetje de kneep. Want ik kijk normaliter onbewogen naar voetbalwedstrijden. Lekker veilig op de perstribune. Daar schouw ik neutraal en zo objectief mogelijk het strijdtoneel om voor de opdrachtgever een afgewogen verslag of beschouwing te kunnen maken. Wellicht heb ik me die onpartijdige houding zo eigen gemaakt dat ik het twintig keer met overslaande stem scanderen van het woord HOLLAND haast niet over de lippen kan krijgen. En dat is wel wat veel Oranje-fans van mij verlangen. HOLLAND, HOLLAND! Ten eerste: ik kom niet uit Holland, maar uit Nederland. Ten tweede: ik ben geen kuddedier. Maandagmiddag nog, bij Nederland-Chili, werd ik een aantal malen door enkele jongemannen gemaand om mee te schreeuwen. De boys irriteerden me sowieso al, want ze wilden staan, terwijl iedereen een prima zitplaats had. Alleen zij drieën wilden continu staan. Na veel manen en roepen gingen ze mopperend zitten.

Ja, drie vervelende twintigers vonden dat driehonderd mannen en vrouwen staande naar de wedstrijd moesten kijken. De middelste keek daarbij steeds erg pesterig achterom. En ook nog HOLLAND, HOLLAND roepen op hun commando? Niet dus. De boomlange jongeman naast hem met de naam VAN DER WIEL op zijn belegen oranje shirt keek me verschillende malen verbaasd aan. Hij en zijn maat die een belachelijk pak aanhad met tulpen erop, vonden het raar dat ik rustig en behoorlijk onbewogen naar de wedstrijd keek met slechts een oranje pet op mijn hoofd. Ik was ook niet bereid om tig keer heel hard ARJEN ROBBEN te schreeuwen richting het veld als “onze” grandioze gelegenheidscaptain de bal had.

Van de roodharige Oranje-fanaat van een jaar of veertig, die vlak voor de wedstrijd zeker een kwartier lang een oranje lint van 150 bij 15 cm omhoog hield met de naam WINTERSWIJK erop, begreep ik ook weinig. Doet hij dat om het thuisfront via de tv te bewijzen dat hij daadwerkelijk in Sᾶo Paulo op de tribune staat en niet stiekem naar een geheime vriendin in Milaan is afgereisd? Of heeft hij de gemeente Winterswijk als sponsor? Of heeft die gemeente hem gevraagd het stadje te promoten in de grootste stad van Zuid-Amerika? Wat bezielt zo’n nuchtere Achterhoeker, vraag ik me dan af.

Laat duidelijk zijn dat ik enorm genoot van de sfeer en de entourage waarin deze mensen het WK beleven. En wat ook prima was, de groepen Chilenen en Brazilianen in ons vak, konden gewoon meedoen en meegenieten. Ik zag dat ze de tijdelijke connectie met de oranje meute heel plezierig vonden. Wel keken ze vol ongeloof naar honderden fans die na afloop elkaar minutenlang schreeuwend de vraag stelden: WAAR IS ‘T FEESTJE? Om direct er achteraan nog harder te schreeuwen : HIER IS ’T FEESTJE. Daar snapte ikzelf eigenlijk ook geen bal van.

PS. Nu gaat het WK echt beginnen. Nederland doet volop mee om de titel der titels. Op naar de finale. Ik heb kaartjes. Lang Leve Louis.

 

 

BRUILOFT

/in , /door

Het is zaterdagmiddag 14-6-14, kwart voor 5. Ik kijk naar mannen en vrouwen tussen de twintig en dertig jaar die geen enkel detail hebben vergeten om er zo mooi mogelijk uit te zien. Twee aan twee schrijden ze door de pergola naast ons. Met mij kijken zo’n honderd mensen vol bewondering naar de modeshow van lange rokken en jurken en fraaie, zwarte kostuums. Onder hen twee nichtjes van mij. Ze mogen zeker niet klagen over de schoonheden die hen zijn toebedeeld, maar deze middag zijn ze getransformeerd tot ware prinsessen.

De donkere, ietwat gezette jongeman die de rij sluit, heeft een dame in lange, hemelsblauwe robe aan zijn arm die de adem doet stokken van alle kijkers. Ze lijkt op Barbara Streisand, zou haar kleindochter kunnen zijn. De mannen zien hoe ongekend mooi een jonge vrouw kan zijn. De vrouwen kijken vol ontzag naar de oogverblindende avondjurk waarbij niet op een paar centavos is gekeken, hoewel de maker kennelijk een stuk stof tekort kwam, want de rug van de diva is volledig bloot.

Ik zit tussen neven en nichten op een geïmproviseerde tribune. We bevinden ons op een kilometer of vijftien van de Nederlandse boerenkolonie Holambra op een soort van landgoed nabij de stad Jaguariuna. Glooiende gazons, mooie oude bomen en een gebouw met zalen erin. We zijn in afwachting van het bruidspaar Klein Gunnewiek-Eijsink. Midden in Brazilië zijn we in afwachting van een bruidspaar met de namen Klein Gunnewiek en Eijsink. Dat lijkt nogal bizar, maar dat is het niet. Veel Achterhoekers zijn in de jaren na de oorlog neergestreken op Holambra en vooral de regio Zieuwent is goed vertegenwoordigd. In het telefoonboek van het stadje vind je de hele rijen namen als Hulshof, Domhof, Wopereis, Nijenhuis, Weijenborg, Stoltenborg, Krabbenborg, Klein Gunnewiek. Mijn oom vertrok vanuit Twente naar Holambra, zodat zich ook de naam Eijsink in Brazilië vestigde. Dus is het niet verwonderlijk dat hier 60 jaar later een echtpaar wordt gesmeed met de namen Klein Gunnewiek en Eijsink.
De bruidegom heet Elvis, zijn bruid is Katya en zij is de dochter van een neef. Zij, haar moeder, haar zussen en schoonzus, haar schoonmoeder en schoonzus zijn al de hele dag op het landgoed aanwezig in het Casa da Noiva, oftewel Huis van de Bruid. Daar zijn ze gemanicuurd, gepedicuurd, gemasseerd en kregen ze de aandacht die nodig is om in topvorm te zijn voor de belangrijke uren die volgen. Katya mocht zelfs gebruik maken van een bad met rozenblaadjes erin. Denk niet dat Elvis en de andere mannen een kijkje mochten nemen in de Casa da Noiva. Mannen mogen er niet in, behalve een fotograaf en een videoman.

De hierboven beschreven parade betrof de opkomst van de getuigen van het bruidspaar. Daarna volgde uiteraard de breed lachende Elvis die aangereden kwam in een prachtig versierde oldtimer en daarna door zijn ouders Frans en Marita door de versierde pergola naar het podium werd gevoerd. Wij applaudisseerden spontaan en deden dat even later nog enthousiaster toen Katya naar voren schreed in haar ivoorkleurige bruidsjurk. Zij werd uiteraard door haar moeder Ietje en vader Arnold begeleid. Vervolgens de ceremonie, het jawoord, de ringen met van beide kanten persoonlijke toespraakjes die ik indrukwekkend vond en dan nog het gruwelijk luxe feest tot een uur of 2.

Bruiloften zijn hier in Brasil weer heel gewoon, maar een trouwerij als die van Elvis en Katya niet. Dat is weggelegd voor nog geen vijf procent van de aanstaande echtparen. Ik had nog uren door kunnen gaan met het beschrijven van de weergaloze happening. Eigenlijk was ik die avond enorm benieuwd naar Italië-Engeland, wilde ook weten of Bjorn Kuipers dit beladen duel goed geleid had, maar niemand kon het me daar vertellen. Ik liet het maar zo.

PS. Nederland wint ook van Australië. Lang leve Louis.

“ORANJE HAD THUIS MOETEN BLIJVEN”

/in /door

De kop is eraf. Thuisland Brazilië voetbalde bij vlagen heel aardig en had de scheidsrechter mee. We zaten met zo’n honderd mensen te kijken naar de openingswedstrijd. In de grote zaal van de Club van het Braziliaanse stadje Holambra  hing een groot scherm, de voetballiefhebbers zaten aan tafeltjes met zakken popcorn erop en een steeds groter aantal lege bierblikjes. Naast mij zat mijn neef Gerard die me kort voor het einde van de wedstrijd vroeg hoeveel punten een land krijgt bij een overwinning. Zoveel verstand heeft Gerard van voetbal. Heel weinig dus.
Je snapt het al. Ik ben weer eens naar het land gereisd waar voetbal een religie is, deels vanwege privé-aangelegenheden, deels  voor het WK.

Je hebt neven en neven. Hier in Holambra, het boerenstadje met evenveel inwoners als Goor, wonen drie neven van mij. Thom, de jongste is een echte voetbalgek. Hij kijkt elke dag zeker één wedstrijd op de televisie en kent alle spelers van de hoogste divisie. Vanaf de eerste slokjes moedermelk nestelde tot in zijn diepste vezels het besef dat voetballen veel belangrijker is dan een 8 voor taal en rekenen op het schoolrapport.

Arnold, de oudste neef is een drukke zakenman, maar af en toe kijkt hij ter ontspanning graag een wedstrijdje op televisie. Daartussen zit neef Gerard. Hij weet dus weinig tot niets van voetbal en wil dat ook graag zo houden. Zijn desinteresse in deze sport is dit jaar nog veel sterker geworden. Het WK-voetbal heeft hem definitief omgeturnd van gedoger tot hater. Desondanks ging hij gisteren niet met de rug naar het scherm zitten.

Ik mail vaak met hem, we skypen af en toe, maar nooit gaan de gesprekken over voetbal. Tot vorige week. “Brazilië is gek geworden”, meldde hij per mail. “Ik word steeds kwader. Dat WK-voetbal moet absoluut geboycot worden. Ik verwacht van jou dat je je uiterste best doet om in Nederland te regelen dat Oranje thuisblijft. Jullie  moeten een daad stellen. Jullie moeten niet gaan. Als Nederland niet meedoet aan het WK, zal de hele wereld te zien krijgen wat er allemaal mis is in dit land. Wat hier gebeurt, kan echt niet. Onderwijs, huisvesting en ziekenzorg hebben miljoenen nodig, maar het geld is er niet, want het WK kost miljarden, waarvan de helft naar buitengewoon  corrupte aannemers en projectontwikkelaars gaat. Als je hier bent, zal ik je alles daarover vertellen”, mailde hij.

Intussen ben ik een paar dagen in dit prachtige deel van de wereld met als hoogtepunt het weerzien van mijn dochter die sinds januari door Zuid-Amerika reist. Vrijdagavond viel ze op het vliegveld van Sᾶo Paulo in mijn armen. Emotioneel moment. Aanstaande zaterdag trouwt mijn nichtje Katya met haar Elvis Klein Gunnewiek. De fraaie Achterhoekse achternaam wordt dan officieel gekoppeld aan de mooie Twentse naam Eijsink. En dat gebeurt dan in Brasil. Naar die happening mogen mijn dochter en ik ook heen. Daarna maken we een tripje naar Porto Alegre waar we Nederland-Australië gaan zien en zo gaat het verder.

Met Gerard  heb ik intussen volop gesproken over de schandalen achter het groots opgezette WK in het land waar voetbal zo enorm belangrijk is. Oranje is wél gekomen. King Louis begint deze week met zijn jongens aan de rit naar de finale (ik heb een grenzeloos vertrouwen in Louis), maar mijn neef Gerard wil er verder niks van weten. Sterker nog, hij hoopt dat Brazilië, het land waar hij geboren en getogen is, geen wereldkampioen wordt. Want dan zal de president moeten aftreden en zal haar partij de PT (een soort PvdA) een enorme verkiezingsnederlaag gaan lijden. Dat is, wat hij hoopt en daarom was hij de enige die in de Club geen spier vertrok toen de scheidsrechter afblies en Brasil de eerste drie punten binnen heeft.

Thom daarentegen kan niet wachten op de volgende wedstrijden. Hij runt een manege, een gras- en een fruitbedrijf. In deze WK-maand probeert hij het dagelijkse werk wat meer door zijn knechten te laten doen, maar die willen ook geen wedstrijd overslaan. Thom heeft er verstand van. Ik kijk graag samen met hem naar de wedstrijden, zo gek ben ik ook. Maar ik weet eveneens zeker dat Gerard het gelijk volledig aan zijn zijde heeft. De claim die de voetbalsport onder het etiket FIFA op de wereldbevolking legt, is buitengewoon groot en volstrekt misplaatst. Gelukkig loopt het onderzoek naar de oneerlijke toewijzingen van de volgende WK’s aan Rusland (2018) en Qatar (2022) op rolletjes.

PS1. Oranje gaat van Spanje winnen en is dus lekker op weg naar de finale. Leve Louis.