Een van de beste spelers van Heracles aller tijden is sinds vorige week woensdag niet meer onder ons. Wolfram Arnthof is overleden. De sympathieke Duitse oud-verdediger, die in Hengelo woonde, is 80 jaar geworden.
Ik heb alleen maar goede herinneringen aan hem. Als jonge voetballiefhebber zag ik hem enkele keren spelen in het roemruchte seizoen 1963-1964 toen Heracles de Nederlandse topclubs stuk voor stuk versloeg en een wedstrijdje of negen bovenaan stond. Voorin maakte Hennie van Nee de doelpunten, vaak na perfecte voorzetten (kom daar tegenwoordig nog eens om) van Isie Greving, Barend Vrielink en Dick Reekers en achterin hielden Herbert Finken, Ger Donners en Arnthof de tegenstanders tegen.

Wolfram Arnthof kwam uit Duisburg. Zijn vader was arts. Hij voetbalde als spits voor Duisburg SV en kreeg als zeventienjarige al een contract. Via Reutlingen belandde de technisch vaardige, tweebenige speler op zijn drieëntwintigste bij Heracles. Daar werd hij linksback. Toen Finken geblesseerd raakte, werd hij stopper. Hij was kopsterk, had een goeie trap en gaf nooit op.

In 2004 vertelde hij mij in een interview in de Twentsche Courant Tubantia: ‘Het tempo lag toen lager als nu. We hadden twee snelle buitenspelers, Greving of  Bartelink op rechts en Dick Reekers op links. Dat was een groot voordeel. Je had altijd een goede veldbezetting. De ruimtes werden goed gebruikt.’
In 1968 vertrok hij naar Eilermark en twee seizoenen later naar tweede klasser vv Oldenzaal .

Ik herinner me nog een oefenwedstrijd van Oldenzaal tegen Ajax in juli 1971. Dat gebeurde op de historische grond van sportpark ’t Heuveltje. Ajax had enkele weken eerder voor de eerste keer de Europa Cup I gewonnen. Arnthof  was stopper en was als 34-jarige leeftijd de rustige, ervaren stuurman van het team. Vlak voor onze ogen kreeg hij van Johan Neeskens in een fel kopduel een elleboog op zijn neus en moest hij de wedstrijd staken. Gebroken, luidde de snelle diagnose. De zeer kwalijke, geheel onnodige actie van Neeskens zette echter geen kwaad bloed bij Arnthof. ‘Dan had ik maar geen voetballer moeten worden’, zei hij nuchter.

Gentlemen Arnthof en zijn Berlijnse vrouw Waltraud bleven voor altijd in Twente en hebben intussen al jaren de Nederlandse nationaliteit. Hij bleef bijna zijn hele leven de voetbalsport trouw. Zo heeft hij als trainer en als mens veel betekend voor de vv Delden. Tot slot nog een toepasselijke opmerking van hem in het reeds genoemde interview in 2004:  ‘Ik heb alles bereikt, wat ik bereiken wou. Ik betreur niets. Het was schitterend.’

In 2010 werd hij bij het stadion van Heracles overvallen door een hartstilstand. Daarvan herstelde hij slechts gedeeltelijk. Vorige week overleed hij en kwam er na zeven moeizame jaren een einde aan het leven van een sympathiek mens.