WK74 IN HENGELO

/in /door
Op het WK 74 gebeurde van alles. Oranje voetbalde de pannen van de Duitse daken en maakte indruk met het zogenaamde totaalvoetbal. Uiteindelijk werden Michels cs tweede en lieten ze de titel aan Duitsland. Wat een pech was dat, wat een teleurstelling ook. Liefst 47 jaar na dato is het nog altijd gespreksstof voor een zaal vol voetballiefhebbers en dan vooral voor de grijze duiven die het WK74 volop meegemaakt hebben.
De schouwburg hier ter stede had de primeur. Collega Eddy van der Ley had Willem van Hanegem, Johnny Rep en Wim Rijsbergen uitgenodigd om dat WK op het podium van de grote zaal nog eens wedstrijd voor wedstrijd na te bespreken.
Het was leuk. De mannen vertelden en wat extra plezierig was, ze gaven ook details prijs die nooit eerder bekend waren geworden.
Zo koos Michels tot grote schrik van Van Hanegem voor Jongbloed als keeper. Hij had liever Schrijvers gehad. Vooral bij die penalty in de finale had de toenmalige FC Twente-keeper meer kans gehad, volgens De Kromme, omdat hij breder was.
De spijkerharde middenvelder vertelde ook dat hij met Piet Keizer de kamer in het hotel te Hiltrup bij Münster moest delen. “Maar ik douchte me bij anderen op de kamer”, zei De Kromme, “want Piet gebruikte het bad om er maden in te kweken die hij nodig had bij het vissen in het meer achter het hotel.”
Rep vertelde dat Kees van Ierssel zijn kamergenoot was. “Aardige man, maar wel een dooie”, zei het Goudhaantje.
De scène in het zwembad, waaraan Bild Zeitung volop aandacht besteedde, had het drietal niet meegemaakt. “Ik kon niet zwemmen”, zei Van Hanegem. De beide anderen waren er ook niet bij, zeiden ze met een stalen gezicht.
Wie dan wel, afgezien van Johan Cruijff? De gebroeders Van de Kerkhof? “Nee”, lachte Van Hanegem, “die waren te lelijk om vrouwen te pleasen.”
Humor om te lachen dus, gisteravond in de Hengelose schouwburg. Ver terug in de tijd. Niettemin zaten er ook tieners en dertigers in de zaal. Het blijft leuk, praten over het enerverende maar ook vermaledijde WK74.

JAARKAART

/in /door
Voor de tweede achtereenvolgende keer was ik als bezitter van een jaarkaart in de Grolsch Veste. Omdat ik niet meer in de actuele journalistiek werkzaam ben, wil ik voortaan niet meer onnodig een plek op de perstribune claimen en heb ik sinds kort een jaarkaart. Want de wederopstanding van FC Twente op de voet volgen, leek me een goede vrijetijdsbesteding. Echter, ik zag tegen Willem II en NEC twee zwakke partijen van de FC. Dat is niet bedoeling. Het is de bedoeling dat de FC in eigen huis dominant is, een fijn spelletje op de mat legt en elke bezoekende club de stuipen op het lijf jaagt. Dat wil ik zien voor mijn jaarkaart.
Tussendoor leer ik ook veel. Bijvoorbeeld dat je af en toe ineens in de benen moet. Bij een doelpunt van de thuisclub en bij het lied “Goa stoan aj veur….” Was ik niet gewend. Op de perstribune zit je stoïcijns het spel te volgen. Wie nam de corner? Wie tikte de bal door? Wie kreeg daar eigenlijk geel? Raakte de keeper de bal nog? Waarom zijn de bezoekers al een half uur sterker?
Even omschakelen. Terug naar de mindset van de tijd toen ik als jongen met mijn vader naar het Diekman ging. Al bestond het woord mindset toen nog niet.
(foto’s FC Twente)

PASVEER

/in /door
Mooi om te zien. Remko Pasveer, de keeper uit Hengelo die tegenwoordig het doel van Ajax verdedigt, stond er toen hij er moest staan. Tijdens de hogeschoolvoorstelling tegen Borussia Dortmund hield hij alles tegen wat hij tegen moest houden. Dat deed hij afgelopen zaterdag tegen Heerenveen ook al. Juist toen een aantal ex-collega’s van mij aan Pasveers stoelpoten begon te zagen, is hij in topvorm geraakt. Mooi om te zien nogmaals.
Overigens is de grote baas ook een Tukker, ja Erik ten Hag. Wat hij doet daar bij Ajax is fenomenaal. Stoer doorgaan waar je mee bezig bent en zie…..

THE FATHER

/in /door
15 0kt 2021
We waren bij The Father gisteravond. Schitterende film, een aanrader. Gaat over een dementerende man van ruim tachtig die in verwarring raakt over wat nog realiteit is en wat niet. Anthony Hopkins en Olivia Colman spelen de hoofdrol en zijn daarvoor alom geprezen.
Volle zaal. Veel vrouwen, slechts hier en daar een man. Snap ik niet. Is toch zeker ook een film voor mannen? Een vrouw in de rij voor mij vertelde vooraf dat ze alleen gekomen was, omdat je bij haar man niet met zo’n film moet aankomen. Snapte ik niet.

€ 2,85 GRAAG

/in /door
In het restaurant van het ziekenhuis bestelde ik koffie. De baliedienares hield een kopje onder een tapkraantje, gaf me vervolgens het dampende kopje en zei: “Melk en suiker et cetera staan om de hoek op tafel, € 2,85 graag.”
“Makkelijk verdiend”, dacht ik.
Twee minuten later bleek dat de koffie vrij gemakkelijk vergeleken zou kunnen worden met het water uit een spoorsloot. Ik liet driekwart kopje staan.
“Drinkt u die koffie nog op?” vroeg een kwartiertje later de jongeman die de tafels afruimde.
“Nee”, zei ik, “de koffie smaakt nergens naar.”
Hij grinnikte en nam de hele handel mee.
Een uurtje later zat ik er nog steeds, omdat ik moest wachten op iemand die behandeld werd. Ik bestelde aan de balie een rooibosthee. De medewerkster hield een kopje onder een tapkraantje en zei bij het aanreiken van het kopje heet water: “Het door u gewenste theezakje plus de suiker of zoetjes vindt u op de tafel om de hoek, € 2,45 graag.
“Makkelijk verdiend”, dacht ik andermaal.
Vijf minuten later ervoer ik dat het door mijzelf gefabriceerde kopje thee heerlijk was.”

100 JAAR DE VOLKSKRANT

/in /door

Vorige week vrijdag bestond De Volkskrant 100 jaar. Van harte. Ik lees hem/haar van jongs af. Fijne, goeie krant.
Het eeuwfeest wordt luister bijgezet met allerlei acties. In de laatste zaterdagkrant stonden honderd interviews met landgenoten. Van elke leeftijd een. Kort maar krachtig. Met fraaie portretfoto’s. Wat opviel was dat de honderd geïnterviewden overal in het land gevonden waren. Het jongetje Oos, dat vrijdag jl is geboren, woont in Badhoevedorp; op dezelfde dag is Jan uit Son en Breugel 100 geworden. En ook hadden ze een tweetal Tukkers op de korrel.
Meestal (ik schat 8 vd 10 keer) wonen de mannen en vrouwen die voor interviews of vraaggesprekjes in aanmerking in Amsterdam. Neem het vaak heel aangename zaterdagse magazine. Fotograaf des Vaderlands Jan Dirk vd Burg gaat bijna altijd voor zijn rubriekje het land in, de overige gesprekspartners voor de kleine en grote interviews, artikelen, rubrieken bevinden zich in Amsterdam. Daar wonen veel interessante mensen, dat weet ik uit ervaring en blijkt ook uit de artikelen, maar ook in andere delen van het land wonen er veel die zich mijns inziens lenen voor een plek in het magazine of voor een andere prominente of minder voorname plek in de krant.
Een betere verdeling, wat meer balans daarin zou wenselijk zijn. Niettemin was het plezierig dat al die Volkskrant-redacteuren voor de mooie bijlage van zaterdag jl het land ingetrokken zijn.