10 | HAAR OP ZOLDER
Uiteraard moest die verrassende wereldkampioen gehuldigd worden. Enter zou eens even laten zien….
Ze haalden hem op vanaf Schiphol. Daar begon het mee op die 21ste augustus. Echtgenote Truus was erbij, vaste volgers van Bert als de Koele (zwager Henk), de Paander (Wolters) en de Fraans (Heerink). Ze staan op de foto met dat spandoek. Maar ook Berts moeder Dieneke, vader Hendrik Jan en hun jongste zoon Hans waren op het vliegveld om hun held te ontvangen. (Hans zou later zelf een goede wielrenner worden.) Hendrik Bloemendal, de wethouder van de gemeente Wierden, was ook van de partij. De boer uit Enterbroek kon destijds op dat soort festiviteiten niet gemist worden.
In Enter volgde een rondrit. Het was zwart van het volk. Duizenden mensen wilden het fenomeen van dichtbij zien. Bruno Walrave was er uiteraard bij. De voortreffelijke gangmaker die Bert vanaf de koppositie naar de wereldtitel had geloodst, kreeg logischerwijs een ereplaats. Bert had zich nota bene niet eens rechtstreeks geplaatst voor de finale. Via de herkansingen was de man uit Enter in de finale terecht gekomen. Walrave speelde het slim. Bert had goeie benen en geen renner kwam er meer aan, ook de favoriet voor de titel Cees Stam niet.
De receptie was bij café Koenderink. Zowel de burgemeester van Wierden (waar Enter onder viel en thans nog steeds valt), als die van Almelo (waar zijn vereniging De Zwaluwen huisde en nog steeds huist), hielden een toespraak. Eigenlijk wilde Almelo hem eerst huldigen, maar Hendrik Bloemendal verhinderde dat. De loco burgemeester riep: “Het is onze Bert. Hij wordt als eerste gehuldigd in Enter.”
Het werd een schitterend feest. Truus was naar de kapper geweest en haar vijf zussen ook. Ze hadden allemaal het haar op zolder. Dat was namelijk destijds de mode. Haar op zolder. “Als we zondags in de hoogmis ter communie gingen, liepen we met ons zessen achter elkaar. Allemaal het haar op zolder. Je voelde dat de mensen naar al die meiden van de Koele zaten te loeren”, vertelt ze lachend. (Gelieve de bijnaam van de familie Wolters op zijn Twents uit te spreken.)
De vrouw van de wereldkampioen genoot op die zomerdag in ’69 volop mee van de feestelijkheden. “Maar de andere dag ging ik gewoon weer aan het werk in een Wierdense confectiefabriek”, reageert ze vervolgens nuchter.
En waarom ook niet.