NAAR HUIS

Het was een wonder dat Oranje überhaupt nog aan de serie penalty’s toekwam. Dat veroorzaker van het wonder heet Wout. Wout Weghorst, uit Borne, oud-leerling van een zeer goede kennis van mij die naast mij op de bank zittend, met een triomfantelijke glimlach naar het scherm zat te kijken. “Nu gaan ze het redden”, riep IK (zoals ik al eerder meldde, mag ik uit privacy-overwegingen alleen haar initialen noemen).

We gingen er nog beter voor zitten. Maar Oranje viel echter terug in een behoudend heen-en-weer-getik, zoals we ook eerder al zagen. De Argentijnen schoten tegen de paal en schoten een venijnige pegel in de Nederlandse dug-out, waarvoor vroeger altijd rood werd gegeven en schoten na afloop de meeste strafschoppen in het doel van Noppert. Van Oranje was Wout ook vanaf de stip trefzeker.

Een grote teleurstelling was het. Ik ben altijd fan van de Goddelijke Kanaries, maar had ook veel vertrouwen in King Louis. Hij zou dat stelletje matige voetballers (op Frenkie en Van Dijk na) misschien wel naar de titel leiden. Maar dan moet je wel aanvallers hebben die tot de top behoren én in vorm zijn. Maar dat waren Memphis, Bergwijn en Janssen niet. Gakpo gisteravond ook niet. En dan kun je geen vuist maken en word je door de betere landenteams geklopt.

Brasil heeft een groot arsenaal aan topspelers, maar redde het ook niet. Ze zetten na de 1-0 van Neymar de poort open. Hoe dom. Dank u wel zeiden de Kroaten. Modric cs zijn goed op weg. Net als in 2018.

Nu maar kijken hoe het verder gaat. Frankrijk zal het wel weer worden. Hopelijk niet Messi en zijn tien lakeien. Daar zijn IK en ik op afgeknapt, ondanks de grote klasse van de kleine held.