45 | ECHTE SUPPORTERS

Succesvolle wielrenners zoals Jos hebben fans. Eerst in de buurt, dan in de woonplaats en de regio en daarna nationaal of zelfs internationaal. Je ziet het wekelijks aan de vele reacties op Facebook. Tussen de volgers van deze serie zitten fans van Jos, die hem destijds als jonge renner al op de voet volgden. Jos is in het bezit van een mooi stapeltje kampioenstruien. Verschillende keren kwam hij met de roodwitblauwe trui thuis. Hij heeft ze gewonnen met veldrijden, op de weg en op de baan. En evenzovele keren was het feest. Bij de nationale titel als amateur in 1978 en als prof in 1986 was het zelfs groot feest. “Normaal gebeurt er weinig in Wierden, maar toen ik Nederlands kampioen werd, was de tuin door vrienden volledig ingericht als feestlocatie met bar, biertap en statafels”, vertelt hij.

Tijdens de normale seizoenen werd Jos steevast gevolgd door supporters die vooral afkomstig waren uit zijn geboorteplaats Hoge Hexel, het naburige Wierden dat later zijn woonplaats zou worden en ook uit Neede, waar echtgenote Annette vandaan komt. “Ze reden overal heen”, herinnert Jos zich. “Ik voelde me soms een beetje bezwaard als ze helemaal voor mij naar Limburg waren gekomen. Soms namen ze een overnachting erbij om mij aan te moedigen op de Slingerberg of andere plekken waar het gebeuren moest. Wat kostte dat wel niet? Ik had er veel respect voor.

Je kunt niet altijd winnen. Ik stond niet altijd op het podium en dan voelde ik me naar hen toe een beetje schuldig.”

Supporters, fans, bewonderaars. Jos heeft ze meegemaakt. Sommigen drongen zich op. “Vooral als het crescendo ging, liepen ze bij ons de deur plat”, zegt hij. “In 1984 reed ik bij Post en waren ze er allemaal. Ze zagen me op televisie op de voorste rij meestrijden tijdens de klassiekers en waren uitzinnig toen ik Kuurne-Brussel-Kuurne won. In ’85 kreeg ik problemen met de schildklier en reed ik nergens. Fans zag ik ook niet meer. In ’86 won ik het NK en waren ze weer allemaal terug.”

Hij herinnert zich nog een fijne reactie toen in hij in het begin van deze eeuw betrokken was bij de Profronde van Wierden die op enig moment zelfs de Grote Prijs Jos Lammertink genoemd werd. “Enkele personen zegden toen een bedrag toe en hoefden daar niks voor te hebben. ‘Want”, zeiden ze, ‘we hebben vroeger enorm van jou genoten.’ Het waren sponsors die iets regelden voor ons en wij hoefden daar dan geen ruchtbaarheid aan te geven. Dat noem ik echte supporters.”