54 | EPILOOG

Het is de dag na de 66^ste verjaardag van de voormalige beroepswielrenner Jos Lammertink. Mooie dag om de laatste bijdrage te presenteren van een reeks verhalen uit zijn (wieler)leven, die op zijn 65^ste verjaardag is begonnen. Samen beschreven we een jaar lang zijn jeugd, zijn drang om wielerwedstrijden te winnen in het veld, op de weg en op de baan, zijn passie voor snelheid met motoren en auto’s, zijn privéleven over de totale 66 jaren en het behoorlijk tragische verloop van zijn leven tijdens en vooral na zijn loopbaan als topsporter. Wie de verhalen heeft gelezen, weet intussen dat Jos 66 jaren achter de rug heeft met talloze hoogtepunten, maar ook met talloze uitschieters naar beneden.

Om de zoveel weken zat ik bij hem in de woonkamer in Wierden waar hij zich dagelijks met behulp van echtgenote Annette en verpleegkundigen van de thuiszorg in zijn speciale stoel met allerhande technische snufjes installeerde. Daar zat hij dan. Opstaan, stukje lopen, iets aanpakken, iets wegleggen, al dat soort automatische handelingen zijn er niet bij. Hij zat daar, omdat de spierziekte zijn hele lichaam inmiddels heeft lamgelegd. Sterker nog, het zitten in die stoel is sinds een aantal maanden ook al een beproeving geworden. Alleen zijn hoofd functioneert – goddank- nog prima.

We namen dan weer wat punten door, bespraken bepaalde passages uit zijn leven of zochten naar interessante anekdotes uit zijn bestaan als toprenner. We hadden lol, we hadden verdriet. Een stapel kampioenstruien, maar ook zware valpartijen en andere malheur tijdens zijn loopbaan. Mooie ereplaatsen in toonaangevende wedstrijden, maar ook de kwelling van het grensoverschrijdende gedrag van zijn jeugdcoach dat ten huidigen dage nog als een ijzeren juk op zijn schouders ligt. Plezierige jaren als bestuurslid van de Ronde van Overijssel, maar ook de pijnlijke ervaring dat het vanwege zijn spierziekte niet langer mogelijk was zich in te zetten voor het evenement. Dat gold ook voor zijn waardevolle job tijdens de Amstel Gold Race.

Maar het optekenen van zijn levensverhaal in 53 etappes was de moeite meer dan waard. Het was fijn om te doen. Het leven van Jos is tot nu toe lang niet vlekkeloos verlopen, maar meestal was hij goedgemutst en konden we lekker opschieten. Het was waardevol voor hemzelf, maar het was ook waardevol voor al zijn volgers en voor mijzelf. Want op deze manier met de neus op de feiten gedrukt wordend, beseffen we dat het leiden van een min of meer vlekkeloos leven absoluut geen vanzelfsprekendheid is. De vastberadenheid en het doorzettingsvermogen tijdens zijn wielercarrière alsmede de veerkracht die Jos op zijn 66^ste nog altijd etaleert, zijn voorbeelden voor iedereen.

Het zit erop. Maar de kans is groot dat er een boek komt waarin de meeste verhalen uit de serie terug zullen komen. Mocht dat het geval zijn of worden, dan hoort/leest u dat op dit Facebook account of via andere media.
(foto’s: Kampioen van Nederland 1986, Jos anno 1958 en 2024)