WOUT
In de voetbalwereld worden soms volstrekt unieke jongensboeken geschreven. De meest bijzondere versie luistert naar de naam Wout, Wout Weghorst. Bondscoach Frank de Boer kent hem ook sinds kort. Een paar weken geleden noemde hij Wout nog Wouter en dan weet je het wel.
De naam Wout Weghorst viel kort na de eeuwwisseling al regelmatig in mijn nabijheid. Een zeer goede kennis van mij, wier naam ik hier van haar niet mag noemen, had het blonde jochie op de basisschool in de Bornse Stroomesch in de klas. Ze vertelde vaak over hem, want ze mocht hem. De juf had een klik met het geinige, blonde, spontane jongetje dat buiten op het schoolplein altijd aan het voetballen was en binnen in de klas graag een spelletje of een weddenschapje met haar als juf aanging. Eén ding wist hij toen al zeker, hij zou later profvoetballer worden. De juf (zelf voormalig topsporter) geloofde hem. Ze vertelde mij dat het fanatieke jongetje bij NEO speelde en dat hij heel goed kon voetballen, want ze had gehoord dat ze hem bij de Bornse zwartwitten als een groot talent zagen. Ik vroeg me af waarom hij dan niet op de voetbalacademie van FC Twente zat. Maar omdat de juf zo overtuigend was over de kleine Wout, onthield ik zijn naam.
In september debuteerde hij in de basis tegen Ajax in de Arena en scoorde ook nog. Leuk voor de jongen, hij moest er zelf om huilen.
De juf van de basisschool schoot ook vol bij het zien van dat doelpunt. Ze voorspelde Wout een toekomst bij Feyenoord. Ik haalde mijn schouders op. Waarom niet. Het zou zomaar kunnen. Van Wouts carrière begreep ik toch al niks meer, dank zij Wout zelf, de blonde, iets te trage, maar nijvere jonge spits uit Borne die droomde en geloofde.
Via een omweggetje kan het ook, droomde hij. Hij leefde ervoor, rookte niet, ging ‘s avonds vroeg naar bed, werkte harder dan hard, deed regelmatig een schietgebedje in de Bornse Mariakapel. Kortom, hij deed er alles aan.
