14 | KAMPIOEN MET EEN KATER

Het zat Jos ook wel eens mee. Anders win je niet zo vaak. Neem de nationale titelstrijd in 1978 in Beek op het bekende Adsteeg-parcours. Jos had zijn zinnen gezet op de roodwitblauwe trui. “Ik had Olympia’s Ronde niet gewonnen, maar met de Amstelploeg domineerden we de ronde wel. Dan hoef je op een NK niet bang te zijn”, zegt hij. Jos was alert op de aspiraties van de gevestigde orde, de mannen die in Olympia’s Ronde en de klassiekers van voren zaten. In het begin van de wedstrijd met de wind op de kant reed Jos tijdens het gebruikelijke heen-en-weer-gekwak tegen de derailleur aan van Wim Albersen waardoor een spaak in zijn voorwiel knapte, maar gelukkig net niet viel. Even later een gigantische crash en er vlogen tientallen renners over elkaar heen. “De groep was te groot, zo’n 180 renners”, zegt Jos, “iedereen wil uit de wind zitten en dan krijg je dat.”

De gevolgen van de enorme valpartij waren groot. Menig renner staakte de strijd, streekgenoot Han Vaanhold had een behoorlijke hoofdwond en werd met enkele andere coureurs per ziekenauto naar het ziekenhuis gebracht. Vanzelfsprekend werd de koers geneutraliseerd, hoewel de renners die na de valpartij ontsnapt waren, hun woede niet onder stoelen of banken staken. Sommigen wilden staken, maar na verloop van enige tijd werd iedereen weer rustig. De neutralisatie kwam Jos overigens goed van pas. “Ik kon tijdens de neutralisatie mijn voorwiel en rem repareren. Daarna gingen we opnieuw van start.”

Een paar ronden voor de finish belandde Jos in een kopgroep van vier man. Johan Kuiken, Jac van Meer en Bert Oosterbosch waren de sterke kleppers met wie hij af moest rekenen. Kuiken leek gezien. Althans die indruk wekte hij.

Jos: “Hij zei dat hij niet over kon nemen en niet mee zou sprinten. Maar onderaan met de laatste beklimming van de Adsteeg demarreerde hij toch. Dat was een rotstreek. Van Meer haalde hem terug, ik twijfelde niet, vloog er direct vol over heen. Zo’n actie als van Kuiken verhoogt natuurlijk ook de adrenaline. Ik won met voorsprong de titel”, luidt 45 jaar na dato het miniverslag van de kampioen. Uitbundig vierde hij de passage van de finish. Op twaalf seconden volgden Van Meer en daar weer acht seconden achter finishte Bert Oosterbosch. Op het podium stonden drie 20-jarigen. Jos: “Als je als amateur destijds Olympia’s Ronde of het Nederlands kampioenschap kon winnen, dan was dat heel mooi meegenomen.”

Nederlands kampioen bij de amateurs, dat was een prestigieuze titel. Dat wilden er wel meer worden. Maar Jos was in die jaren beresterk. Hij en zijn mensen bleven nog een avond en nacht in de buurt van Beek en nuttigden die avond een fijne maaltijd met heerlijke drankjes. Daar was Annette, toen nog zijn vriendin, ook bij. Ze was naar Beek gekomen met de supportersbus van Arie Hassink en ging de andere dag met Jos terug. Thuis kwam hij al gauw in contact met Bram, de sportambtenaar van de gemeente Wierden. Jos zou in een open auto worden rondgereden door Wierden met een receptie erachteraan bij Hotel Restaurant De Zwaan. “Dat was erg leuk”, herinnert Jos zich, “er waren veel mensen op afgekomen maar na de koffie kwam Bram me vertellen dat de rest van het feest voor mijn eigen rekening was. Dat was minder, dat noem ik iemand blij maken met een dode mus. De gemeente was klaar voor 300 gulden en ik was de pisang.”

Zo liep de kersverse Nederlands kampioen in zijn eigen gemeente tegen een anticlimax aan.