17 | “TROUW MAAR MET JE FIETS”

Van bruiloft komt bruiloft. Ken je dat gezegde? Jos Lammertink kan het uitleggen. Hij maakte het zelf mee. Twee keer zelfs. Hij was 18 jaar toen Arie Hassink, die enkele maanden later zijn ploeggenoot zou worden bij Amstel, trouwde met de lieftallige Antoinette uit Zieuwent. Dat was in november 1976. Jos reed mee met zijn toenmalige begeleider MZ en met de eveneens voor Amstel koersende Nico Hilberink uit Den Ham. Het feest werd gehouden in het nabij Neede gelegen dorpje Noordijk, in het etablissement met de naam Hassink. Hoe toevallig.

Een zekere Annette Kistemaker was ook van de partij. Jos was niet de enige wiens ogen regelmatig op zoek gingen naar die kleine, blonde, jonge, aantrekkelijke vrouw. Dat kon je zijn ogen overigens niet kwalijk nemen, want Annette mocht er zijn. Het achttienjarige buurmeisje van de bruidegom straalde. En ja, de avond vorderde en ineens stond Jos op van zijn stoel en vroeg haar ten dans. Het was een mooi gezicht om die lange, donkere atleet met de kleine, tengere knapperd te zien bewegen op de muziek van de band.

Het klikte en Jos wilde Annette met alle plezier naar huis begeleiden. Annette was daar ook voor in. Ze had al voorvoeld dat de vraag zou komen en zei meteen ja.

“Laten we gaan lopen”, stelde ze voor. “Het is niet ver.”

Toeval bestaat niet. Nico had het aangepapt met Annettes zus Trudy en ook zij verkozen een wandeling van Noordijk-Centrum naar de Dr. A. Th. Plantenstraat in Neede.

Het is niet ver, had Annette gezegd. “Maar dat viel tegen”, vertelt Jos een kleine 47 jaar later. “Het was een lang stuk. Ik denk dat een kilometer of vier was.” Wielrenners houden niet van lopen. In werkelijkheid was het 2,6 kilometer. Al met al konden hij, Nico en de geduldig wachtende MZ om half vier in de nacht de thuisreis aanvaarden.

“Zullen we elkaar nog weer zien?” vroeg Jos.

“Heel graag”, smachtte Annette.

Een paar dagen later bedacht Jos dat hij geen telefoonnummer had. En ook geen adres. In Neede dacht Annette ongeveer hetzelfde. Gelukkig had zij een collega ziekenverzorgster die de nicht was van Richard Freriksen, een kameraad van Jos, die ook wielrenner was. “Op die manier legden we weer contact met elkaar”, glimlacht Jos. “Tegenwoordig heb je mobieltjes.”

Ze werden verliefd, kregen verkering, gingen op stap en leken voor elkaar gemaakt. “Het ging ook wel eens uit”, weet Jos nog. “Maar het kwam ook weer aan.” Het jonge stel had het sowieso niet gemakkelijk in hun nog prille verkeringstijd. Annette woonde in Haaksbergen op kamers. Als Jos haar daar wilde opzoeken, fietste hij eerst van Hoge Hexel naar Den Ham om daar de auto van MZ op te halen die bij Nico Hilberink in de garage stond. “Dan reed ik naar Haaksbergen naar Annette, maar moest ik alweer bijtijds terug naar Den Ham en Hexel, omdat ik om 12 uur thuis moest zijn. Ja, ik was negentien jaar en moest inderdaad om 12 uur thuis zijn. Strenge regels. Mijn ouders vonden dat ik als oudste van de zes kinderen het voorbeeld moest geven. Om 12 uur ’s nachts ging de deur op slot.”

Bij de Kistemakers lag dat anders. Jos was er meer dan welkom. “Annette was al gepokt en gemazeld in het uitgaansleven en ik kende dat wereldje nog nauwelijks”, vertelt Jos. “Ze kende ook de wielerwereld, omdat haar vader Jan erg wielerminded was. Haar oudste zus Freke ging ook regelmatig met hem en Arie naar de koers in de tijd dat hij nog geen auto had. Zij kende de renners die al wat ouder waren, goed zoals de gebroeders Niemeijer en Gert Bongers. Jan vond dat interessant en toen kwam ook nog die jongen van Lammertink erbij die als aanstormend talent veel in het nieuws was.”

Hij en Annette gingen dus wel samen uit, maar van een leien dakje ging dat lang niet altijd, omdat Jos ook serieus bezig was met wielrennen. “Dan trouw je maar met de fiets”, riep Annette op een dag en vertrok. Weer kende de relatie een terugslag. “Maar de lucht klaarde weer op. Dan waren we weer bij elkaar.”

Hij vertelt dat de verkering ten tijde van de Ronde van Hengevelde in juni 1978 ook weer uit was. “Het nus lag weer onder ‘n boom, zoals ze hier zeggen, maar ze keken elkaar na afloop van de door Jos gewonnen koers in de ogen en het was weer aan. Zo ging het vaker toentertijd.”

Niettemin werden de twee een stel. De relatie werd hechter toen ze in Oldenzaal, waar Annette was gaan werken, gingen samenwonen. “In huize Lammertink in Hoge Hexel werd het begrip kostgeld ingevoerd. Toen ben ik meteen bij haar gaan wonen, hoewel mijn wieleruitrusting in Hexel bleef. Van daaruit bleef ik wel trainen.”

Op 17 oktober 1980 trouwden Jos en Annette. Op die bruiloft leerde Han Vaanhold zijn Jantien kennen. Weer veroorzaakte een bruiloft een volgende bruiloft.

In 1982 kochten Jos en Annette het huis in Wierden, waarin ze nog altijd wonen. “Dat was in het begin een krap bestaan vanwege de extra hoge hypotheekkosten. De bank kende namelijk het beroep van wielrenner niet. Daar kwam nog bij dat het financieel nog moeilijker werd toen Annette met werken stopte na de geboorte van Nick en ik voor een Italiaanse ploeg reed, die geen salaris overmaakte. Gelukkig werd het later beter.”

Het paar kreeg twee kinderen, waarover later meer. Tientallen jaren later is Jos door zijn intense spierziekte aan huis gekluisterd. Zelfs een paar passen lopen, kan hij niet meer. Hij is afgezien van de thuiszorg volledig afhankelijk van zijn vrouw, die zes jaar geleden is gestopt met werken. Hij is haar dankbaar. “Annette is altijd vrolijk. Ze staat elke ochtend fluitend en zingend op. Ze is nooit chagrijnig, staat altijd klaar voor mij en voor iedereen die haar hulp kan gebruiken.”

“Ja”, zegt de zonaanbidster zelf, “gelukkig het gaat goed. We hebben zelden ruzie, ondanks dat we de laatste jaren continu bij elkaar op de lip zitten. Als ik een uurtje weg ben, kan dat al een probleem geven. ‘Annette ik heb mijn telefoon laten vallen. Annette ik moet plassen, Annette wil je mijn telefoon aan de lader leggen, enzovoort. Maar ik doe het met alle liefde’.