RIP THEO PAHLPLATZ, NEDERIG NATUURTALENT UIT OLDENZAAL

Zie je het voor je:

Epi Drost heeft in het eigen strafschopgebied de bal veroverd. Hij passeert nog even een mannetje en ziet dat Theo links voorin versnelt. Als een streep zoeft de lange bal in de richting van de versnellende Theo die de bal al sprintend klakkeloos controleert en intussen het strafschopgebied van de tegenstander heeft bereikt. Daar passt hij op de vrijlopende Dick van Dijk of Jan Jeuring of andere aanvallers (of hij werkt de aanval zelf af) en het doelpunt voor de FC is gescoord.

Hoe snel in 1967 Theo en Dick, de toenmalige steraanvallers van de FC, waren? Het is destijds een keer gemeten. Theo liep de honderd meter in 11 seconden, Dick in 11,2. Waardevolle wapens voor een aanvaller. De supporters van toen waren gek met hem. Het Thejooooo, Thejooooo was niet van de lucht.

In 1967 was hij de eerste Oranje international van fusieclub FC Twente, Epi, Dick, Jan en anderen volgden. Ook bedankte hij tussendoor een keer, want hij was het gesar van enkele Ajacieden meer dan zat. Oldenzaler Theo stond symbool voor de opkomst van de FC als topclub. Met Kees Rijvers als dirigent, als architect. Sindsdien ziet de regio graag dat de ploeg bovenin meedraait, hetgeen ook regelmatig is gebeurd en misschien weer gaat gebeuren in de nabije toekomst.

Dat zal Theo, de bescheiden, schuchtere Oldenzaler niet meer meemaken. Hij raakte langzaam uit de tijd door de ziekte van Alzheimer en vertrok zaterdag definitief naar het hiernamaals.

Ik heb hem vaak gesproken, voor interviews (waar hij niet van hield overigens) en bij gelegenheid. Wij werkten ook een tijdlang onder hetzelfde dak. Hij als advertentieverkoper en ik als sportredacteur.

De laatste keer dat ik hem interviewde was in het najaar van 2018 in Breda, waar we voor Zilver Magazine met hem, Eddy Achterberg en gastheer Kees Rijvers terugblikten op de toen 50 jaar oude 5-1 zege op Ajax, waardoor de FC definitief aansloot bij de vaderlandse top.

In mijn boek De Top 40 van FC Twente tgv van het 40-jarig bestaan in 2005 zette ik Theo op de op de tweede plaats achter zijn ploegmaat Epi en net voor Dick van Dijk, Jan Jeuring en Piet Schrijvers. Tien jaar later maakte ik de Top 50 van FC Twente en zakte Theo een plaatsje, want Bryan Ruiz had zo’n groot aandeel in de titel van 2010 dat hij de eerste plaats overnam van Drost.

Ik vroeg hem toen naar de vijf meest memorabele momenten uit zijn voetballoopbaan.

Hier nog eens de weergave hiervan>

= Drie bekerfinales met FC Twente. De eerste verloren we van ADO. We hadden moeten winnen. Ik miste een opgelegde kans, dat heeft me nog maanden achtervolgd. De volgende finale wonnen we van PEC met dat fantastische schot van Epi en de derde verloren we van Ajax.

= Het Nederlands elftal. Want dat is het hoogste wat je als individuele voetballer kunt halen.

= De Uefa Cup-finale tegen Borussia Mönchengladbach. In Düsseldorf waren we beter, maar werd het 0-0. Thuis verloren we met 5-1. Dat was een zware teleurstelling, maar we haalden dus wel de finale.

= De 5-1 winst op Ajax op 3 november 1968. Ik scoorde al na drie minuten. Dick van Dijk maakte er daarna drie en toen ik weer één. Wat een feest. Ajax had toen een topelftal, alle vedetten deden mee.

= De Europa Cup-wedstrijden tegen Ipswich en Juventus. Dat waren stuk voor stuk topwedstrijden.’

Foto’s uit eigen archief: boven actiefoto uit 1968 FC Twente-Ajax, Theo scoort.

Het drietal Theo Pp, Rijvers en Achterberg tijdens het interview in 2018 .

Schilderij uit 2015 van Dewi Hoppe, een ver familielid van Theo.