SPORTSCHAU

En passant komt een groot aantal Duitse voetbaltermen langs die we allemaal kennen, omdat ze zo mooi zijn en omdat we ze af en toe nog gebruiken alsof ze intussen deel zijn gaan uitmaken van de Nederlandse taal of van het voetbaljargon. Fallrückzieher, Bananenflanke, Anschlußtor, Bomber en Bomberschuß, Spielmacher, Viererkette en Glanzparade.

Ach ja, natuurlijk ook Sontagsschuß. Er zijn er zoveel. Schwalbe en Schwalbekönig noemt Ritmeester ook. Weergaloze Duitse begrippen. Schwalbe betekent zwaluw, de meester van de artistieke duikvlucht. “Geen wonder”, zegt Ritmeester, “dat onze Oosterburen, het land van ‘die Dichter und Denker’, juist deze vogel uitkozen als equivalent voor een vaak spelbepalende, mits goed uitgevoerde en daardoor dramatische voetbalactie. Een vaardigheid die wij Nederlanders van nature niet bezitten.”

Ik moest meteen aan oud-FC Twente-verdediger Peter Wisgerhof (foto) denken die in juli 2011 tijdens de wedstrijd om de Johan Cruijffschaal tegen Ajax de lelijkste Schwalbe aller tijden demonstreerde. Kijk maar op You Tube.

Huberty geeft ook nog even les tijdens het interview. Hijzelf liet tijdens zijn verslagen van Bundesliga-wedstrijden vaak een stilte vallen, liet zich soms minutenlang niet horen of noemde alleen af en toe een spelersnaam. Woordloze pauzes. Daar zou menig tv-verslaggever op moeten letten. “Wat je kunt zien, moet je niet becommentariëren”, zegt de oude grootmeester. “Je beledigt de kijker als je zegt: de voorzet komt van rechts, de spits neemt de bal aan met links en knalt hem in de rechterbovenhoek. Ik leerde mijn collega’s te zwijgen.”

En iets verderop: “Je bent te gast in huiskamers van mensen die je niet kent en je dient je te gedragen.”

Mooi verhaal. Nog een paar termen? Jahrhundert-Spiel, Schlachtenbummler, Laufpensum, Notbremse.