TRAINER IN GODBETERT ENSCHEDE
Het was gisteren twaalf jaar geleden dat FC Twente een nieuwe trainer presenteerde. Michel Preud’homme luidde de naam. Voormalig topkeeper. Trainer van AA Gent. Hij bleef maar een jaar bij de FC, maar het was een van de allerbesten die ik bij de club heb meegemaakt.
Aanvankelijk was men sceptisch. Een doelman kan nooit een goede trainer zijn, zeiden de twijfelaars. Johan Derksen noemde hem een dorpsidioot en wij als journalisten zagen een man die tijdens de persbijeenkomsten af en toe een stukje pruimtabak achter zijn kiezen drukte.
Maar al gauw bleek het een man te zijn met een enorme arbeids-ethos. Hij werkte dag en nacht en allengs kregen we meer respect voor hem. Preud’homme bleek een professional te zijn, een voortreffelijke vakman. De Belg won met de FC de Johan Cruijff-schaal, de beker, werd bijna kampioen en leidde de ploeg tijdens enkele schitterende Champions League-wedstrijden. Ook werd hem nog de Rinus Michels Award toegekend. Dat zegt genoeg.
De bekende Vlaamse auteur Herman Brusselmans vernam destijds ook dat Preud’homme van Gent naar Enschede verkaste en schreef er een column over in Het Laatste Nieuws.
Een fragment:
Michel Preud’homme, het genie met het kapsel, de tanden en de pruimtabak, verkast zomaar eventjes naar Twente. Ik zal nooit begrijpen waarom iemand, of hij trainer is of wat dan ook, de schitterende stede Gent zou willen verlaten. Zelfs al zit ik weg te kruipen van ellende in het meest afgelegen hoekje van m’n huis, dan ben ik blij dat dit hoekje zich in Gent bevindt en niet in noem maar op New York, Parijs, Londen, Berlijn, Madrid, Milaan, Lissabon, Kopenhagen of godbetert Enschede, een stad waar ik ooit één keer doorheen gewandeld heb en die me zo depressief maakte dat ik midden in een kleine, doodlopende Enschedese steeg tranen met tuiten begon te huilen. Preud’homme moet echter zijn eigen plan trekken en ik geloof niet dat wij ervan wakker liggen.
