ANEKDOTES

/in /door
Omdat ik een paar dagen geleden een uurtje moest overbruggen in hartje Enschede, liep ik Café Het Bolwerk binnen. Het was een uurtje of drie. Even een krantje inkijken en je bent een uur verder, dacht ik. Maar ik trof er drie bekenden. Fotograaf Robert Hoetink had een gesprek met een dame, maar had wel even tijd voor wat smalltalk. Tijdje niet gesproken, hoe gaat het? Dat werk.
Bennie Waanders, trompettist/levensgenieter zat aan de stamtafel en ik ging tegenover hem zitten. Korte tijd later kwam eigenaar/vaste klant/levensgenieter Rob Nolmans binnen en zette zich aan het hoofd van dezelfde tafel. Deze setting was perfect voor een aangenaam gesprek. Twee anekdotes bleven in mijn geheugen hangen.

Bennie vertelde dat zijn dochter Liesbeth, de zeer begaafde, veelzijdige musicus die in Keulen woont, een concert had gegeven in een Duits muziekcafé. Ze had liedjes gezongen waarbij ze zichzelf op de piano begeleidde. In haar repertoire zat ook Het Dorp van Wim Sonneveld. Ze zong deze klassieker in het Nederlands en merkte na het luwen van de laatste tonen dat een aantal toehoorders tot tranen toe geroerd was.

Rob wist dat ik ooit een voetbalclub had opgericht: FC Circus. We speelden louter in de zaal. Dat bracht hem op de voetbalclub BlauwBlauw die hij had opgericht. Hij vertelde dat een van de spelers zondags bij aankomst op het sportpark eerst met zijn rechterpink de lengte van het gras peilde. Als zijn pink dan helemaal tussen de grassprieten verdween, weigerde hij te voetballen. Dan was het gras hem te lang en ging hij weer huiswaarts. ‘Omdat we daardoor een keer met tien man stonden, hebben we een passerende wielrenner gevraagd om mee te doen. We gaven hem een shirt en een broek en een paar schoenen.’
“Waar moet ik staan?”had de man gevraagd. ‘Rechtsboetn, zeiden we. En daar heeft hij toen de hele wedstrijd wat heen en weer gedraafd.’

MOOI ELFTAL FC

/in /door
Mooi elftal van de FC uit Enschede. Seizoen 67-68. Bij welke wedstrijd is de foto genomen? Dat is de vraag. De keuze is niet reuze, want Paul Scheurink staat erop en deze ex-Oldenzaler (afkomstig van Quick’20) speelde slechts één competitiewedstrijd in het eerste elftal van FC Twente. Dat was een uitwedstrijd tegen Sittardia. Maar hij heeft ook nog een aantal keren meegespeeld in een oefenwedstrijd. Ik hou het op 29 juli 1967 toen de FC in het Diekman een oefenwedstrijd speelde tegen Huddersfield Town, uitslag 4-3 (twee keer Jeuring, één keer Achterberg, één keer Van Dijk). Overigens heeft de thans 80-jarige Scheurink een fraaie loopbaan gehad als zaalvoetballer. Hij is meervoudig international.
Voor de zekerheid nog even alle namen:
Staand vlnr Issy ten Donkelaar, Paul Scheurink, Benno Huve, Zoran Mišić, Jan Bronkers, Eddy Achterberg en Epi Drost.
Onder: Dick van Dijk, Jan Jeuring, Theo Pahlplatz, Kick van der Vall en Kalle Oranen.

DE REUS VAN WIERDEN

/in , /door
Dat is de titel van de biografie van voormalig profwielrenner Jos Lammertink. Het boek is thans bij de drukker. Op woensdag 30 oktober is de presentatie in besloten kring ten huize van Jos.
De biografie bestaat uit 54 hoofdstukken over zijn leven en over zijn loopbaan als wielrenner. Jos was in de jaren zeventig en tachtig buitengewoon succesvol, heeft als een van de weinige oud-renners in alle categorieën een of meer nationale titels behaald en deed dat als crosser, als wegrenner en op de baan. Het leverde stapels roodwitblauwe truien op. Maar ook kende Jos de nodige tegenslagen.

Eerder al kwam het levenspad van Jos voorbij op mijn FaceBook account. De verhalen en anekdotes werden vaak doorgeplaatst door familieleden en kennissen van Jos.
Uitgever Edicola uit Deventer wilde de serie als boek uitgeven, we hebben de teksten nog wat gefinetuned en (lang verhaal kort) eind van deze maand is het boek klaar.
Je kunt het boek alvast bij Jos en mij bestellen voor de winkelprijs van € 22,50. Dat is inclusief verzendkosten. Voor in het boek staat een persoonlijke groet van Jos. Deze aanbieding is geldig tot de dag van de presentatie.

RIP NEES

/in /door
Hoe profvoetballers denken en doen. Zie op YouTube, waar de filmpjes met duels tussen de bikkelharde Johan Neeskens en de steenharde Willem van Hanegem ineens weer actueel zijn. Het waren maten in het Nederlands elftal en stoïcijnse, maar ook niets ontziende opponenten van elkaar tijdens wedstrijden van Ajax tegen Feijenoord. De plotseling overleden Nees is mede daarom zo geliefd bij de Nederlandse voetballiefhebbers die hem nog meegemaakt hebben als speler. Hij kon uitdelen, maar ook ontvangen. Overal in de media wordt hij geroemd; als voetballer en ook als mens.
De onverzettelijke noemt Bert Wagendorp hem in De Volkskrant, een onbetwist idool roept een Spaanse krant, een van de beste voetballers ooit, zei Van Hanegem, een legende, schreef Folha Sao Paulo.

De stoere middenvelder met de bakkebaarden deed het ook goed bij de vrouwen. Mijn vrouw plakte als tiener vier plakboeken vol met knipsel-foto’s van Neeskens en toen haar vader haar op een zomerse morgen vertelde dat de Telegraaf een trouwfoto van de Nees had gepubliceerd, had ze een slechte dag, zo vertelde ze. Ze wist zelfs de naam van de bruid nog. ‘Marian Schuphof. Donkere krullen.’

Ikzelf herinner me nog een oefenwedstrijd van de amateurs van de vvOldenzaal tegen Ajax in juli 1971. Dat gebeurde op de historische grond van sportpark ’t Heuveltje. Ajax had enkele weken eerder voor de eerste keer de Europa Cup I gewonnen. Ex-prof Wolfram Arnthof was stopper bij Oldenzaal en was als 34-jarige leeftijd de rustige, ervaren stuurman van het team. Vlak voor onze ogen kreeg hij tijdens een fel kopduel met Johan Neeskens een elleboog op zijn neus en moest de wedstrijd staken. Ook in een oefenduel was de Nees meedogenloos. Gebroken, luidde de snelle diagnose. De zeer kwalijke, geheel onnodige actie van Neeskens zette echter geen kwaad bloed bij Arnthof. ‘Dan had ik maar geen voetballer moeten worden’, zei hij nuchter. Zo denken veel profvoetballers. Het zijn de jongens die mede daardoor geliefd zijn bij de mensen.

PIRATE

/in /door

Wat was de bedoeling, Pirate? Wat wilde jij ons melden? Wil jij ons van dienst zijn door elke ondergrondse container op het plein een letter te geven, zodat we beter kunnen onthouden wat voor afval bij welke container hoort?
Een dag later was een zijmuur van het iets verderop gelegen Stork-complex aan de beurt. PIRATE op de muur. Waarom daar Pirate? Laat die muren toch. Ga naar de schuur achter het stadion, waarop iedere graffiti-beginner zijn gang mag gaan. Jij wilt kliederen met je verfspuit. Gekken en dwazen….
Weer een dag later was de muur tegenover ons aan de beurt. PIRATE. Je probeerde sierlijke letters uit. Je zult er zelf tevreden over zijn, vermoed ik. Wel goed dat je iets meer naar links in dezelfde soort letters aantoonde hoe het met je bovenkamer gesteld is. Dan weten we dat.
Wat gaat er in zo’n verfverkwister om? Ik zag dat het nieuwe, grote, rode beeld achter de basiliek ook al zo’n vervelend verfbeurtje gehad heeft. Blijf er toch af!

VACATURE

/in /door
Robin Pröpper gaat weg bij FC Twente. Leuk die ruim drie miljoen euro die de stopper opbrengt, maar er is wel een gat op het veld en in de kleedkamer ontstaan. De sympathieke verdediger staat op de as van het elftal, is de aanvoerder, is in het veld het verlengstuk van de coach en hij is ook nog assistent-keeper (hij gooit zijn lichaam elke wedstrijd zeker één keer in de baan van een gevaarlijk schot). Het blijven vreemde fenomenen in het profvoetbal dat een speler zich volop aan het voorbereiden is op het nieuwe seizoen en dan ineens op een rotmoment vertrekt.
Ik denk dat Twente een adequate vervanger zal moeten zoeken. Maar goed, trainer Joseph Oosting en het duo Bruggink-Streuer zullen intussen wel kunnen inschatten of de andere centrale verdedigers in de selectie de vacature Pröpper (foto) kunnen invullen.

Mijn oud-buurman en Twente-fan van het zuiverste water is er niet gerust op. Hij was een Pröpper-man, stak nooit onder stoelen of banken hoe belangrijk hij de rol van deze speler vond.
Hij is overigens zonder nog een wedstrijd gezien te hebben ook al supporter geworden van de nieuwe spits Sam Lammers. Want hij deed het heel goed bij FC Utrecht, staaft hij zijn positieve mening over de Brabander. Dat klopt. Lammers deed het een jaar of vijf geleden ook goed bij Heerenveen, maar daarna wilden de ballen er niet meer in bij een handvol clubs in Duitsland en Italië. Hij was goed in het missen van kansen ipv het benutten ervan. Eerder liet PSV hem al gaan. Ik ben benieuwd of Lammers een doelpuntenmaker is bij FC Twente dat echter wel een goede naam heeft opgebouwd met spelers die bij de echte topclubs niet aan de bak komen. Je kunt er derde mee worden in de eredivisie. En dat is heel knap. Volgend jaar weer? In Amsterdam denken ze van niet…

ROODZWART

/in /door
Op een informeel samenzijn met oud-collega’s van de TCTub kreeg ik het Jubileumboek van RoodZwart aangereikt. Ik heb daar namelijk aan mogen bijdragen met een soort van column. RZ bestond in 2023 honderd jaar, maar het boek kwam nu pas. Beetje laat wellicht, maar zoiets kan gebeuren. Misschien moest het even rijpen of wilden de samenstellers waaronder collega Jan Ankoné (links op de foto) de tijd nemen om iets moois te creëren.
Dat laatste zal het wel geweest zijn, want het jubileumboek van de club uit Delden is een juweel geworden. Apart formaat, schitterende, glossy-achtige uitvoering, prachtige foto’s, prettige verhalen. Absoluut niet standaard zoals de meeste jubileumboeken van sportverenigingen zijn.
Mijn complimenten. Nu heeft RoodZwart naast de schitterende accommodatie op de Scheetheuvel (nog steeds een prachtige naam) ook een buitengewoon fraai jubileumboek. Rest nog het niveau van het eerste elftal. Tiende plaats in de vierde klasse vind ik behoorlijk aan de lage kant….

MATERIAALMAN

/in /door
Heb je dat gelezen of gezien op RTV Oost? Sander Boschker stopt als keeperstrainer bij FC Twente en wordt materiaalman. De cursus die hij verplicht moest volgen, omdat de regels van de bond dat voorschrijven, was niet langer aan hem besteed. Je moet de computer beheersen, je moet werkstukken maken en allerlei theorie leren.
Sander werd er niet gelukkig van, stress, slapeloze nachten. Hij stopt ermee. Je kunt niet zeggen dat de keepers die hij trainde zoals Unnerstall en voorheen De Lange en Drommel stonden/staan te schutteren onder de lat. De mannen blonken uit. Sander deed zijn werk dus uitstekend. Toch stopt hij er mee en gaat hij ballen oppompen, pylonen plaatsen en weer opruimen, wasjes draaien met trainingsshirts en ze daarna strijken.
Zijn carrière op het veld met talloze records en daarna als trainer, het is dus afgelopen. Hij wordt materiaalman en hij zei dat hij weer een gelukkig mens is, dat hij weer lachend naar de club gaat.
Mooi. Respect.

HET KAN NOG! (geloof je het zelf?)

/in /door
We zagen de desperate bondscoach Koeman langs de lijn rennen. De spelers moesten opschuiven, doorschuiven, inschuiven, opschuiven, uitschuiven. Ze moesten beter dekken, beter ontdekken waar de mogelijkheden lagen. Ze moesten dit, ze moesten dat.
Zijn Oostenrijkse collega had zijn manschappen veel beter onder controle en misschien ook wel beter geïnstrueerd. Derde in de groep. Normaal gesproken ga je dan naar huis. Maar gelukkig mag Oranje door. Eigenlijk is het te zot voor woorden. Oranje mag door met één magere overwinning, één zielloos gelijkspel en één schandalige nederlaag. Eigenlijk moet je dan zsm met het schaamrood op de kaken huiswaarts gaan.
Ik peilde even wat meningen van kijkers die ook geschrokken zijn van het niveau van Oranje.
Gerrit zegt: ‘Ben ervan overtuigd dat Koeman Depay niet durft te wisselen. Geen winnaars, te weinig kwaliteit. En een coach die fout op fout stapelt.’
Leo: ‘Die Memphis is bezig met een rap op te nemen, hij is bezig met de laatste mode, maar intussen heeft Oranje niks aan hem.’
Aad de Mos: ‘De bondscoach gaat nu te veel uit van de naam die spelers hebben opgebouwd bij hun club. Hij had geen tactisch plan.’
Miep: ‘Dat kan toch niet, dat we zo slecht voor de dag komen.’
Het gebeurt Miep. Schrale troost: de zogenaamde toplanden Frankrijk, Engeland, Italië, België, Portugal laten ook weinig zien.
Oranje kan nog kampioen worden 🙂

54 | EPILOOG

/in /door

Het is de dag na de 66ste verjaardag van de voormalige beroepswielrenner Jos Lammertink. Mooie dag om de laatste bijdrage te presenteren van een reeks verhalen uit zijn (wieler)leven, die op zijn 65ste verjaardag is begonnen. Samen beschreven we een jaar lang zijn jeugd, zijn drang om wielerwedstrijden te winnen in het veld, op de weg en op de baan, zijn passie voor snelheid met motoren en auto’s, zijn privéleven over de totale 66 jaren en het behoorlijk tragische verloop van zijn leven tijdens en vooral na zijn loopbaan als topsporter. Wie de verhalen heeft gelezen, weet intussen dat Jos 66 jaren achter de rug heeft met talloze hoogtepunten, maar ook met talloze uitschieters naar beneden.

Om de zoveel weken zat ik bij hem in de woonkamer in Wierden waar hij zich dagelijks met behulp van echtgenote Annette en verpleegkundigen van de thuiszorg in zijn speciale stoel met allerhande technische snufjes installeerde. Daar zat hij dan. Opstaan, stukje lopen, iets aanpakken, iets wegleggen, al dat soort automatische handelingen zijn er niet bij. Hij zat daar, omdat de spierziekte zijn hele lichaam inmiddels heeft lamgelegd. Sterker nog, het zitten in die stoel is sinds een aantal maanden ook al een beproeving geworden. Alleen zijn hoofd functioneert – goddank- nog prima.

We namen dan weer wat punten door, bespraken bepaalde passages uit zijn leven of zochten naar interessante anekdotes uit zijn bestaan als toprenner. We hadden lol, we hadden verdriet. Een stapel kampioenstruien, maar ook zware valpartijen en andere malheur tijdens zijn loopbaan. Mooie ereplaatsen in toonaangevende wedstrijden, maar ook de kwelling van het grensoverschrijdende gedrag van zijn jeugdcoach dat ten huidigen dage nog als een ijzeren juk op zijn schouders ligt. Plezierige jaren als bestuurslid van de Ronde van Overijssel, maar ook de pijnlijke ervaring dat het vanwege zijn spierziekte niet langer mogelijk was zich in te zetten voor het evenement. Dat gold ook voor zijn waardevolle job tijdens de Amstel Gold Race.

Maar het optekenen van zijn levensverhaal in 53 etappes was de moeite meer dan waard. Het was fijn om te doen. Het leven van Jos is tot nu toe lang niet vlekkeloos verlopen, maar meestal was hij goedgemutst en konden we lekker opschieten. Het was waardevol voor hemzelf, maar het was ook waardevol voor al zijn volgers en voor mijzelf. Want op deze manier met de neus op de feiten gedrukt wordend, beseffen we dat het leiden van een min of meer vlekkeloos leven absoluut geen vanzelfsprekendheid is. De vastberadenheid en het doorzettingsvermogen tijdens zijn wielercarrière alsmede de veerkracht die Jos op zijn 66ste nog altijd etaleert, zijn voorbeelden voor iedereen.

Het zit erop. Maar de kans is groot dat er een boek komt waarin de meeste verhalen uit de serie terug zullen komen. Mocht dat het geval zijn of worden, dan hoort/leest u dat op dit Facebook account of via andere media.
(foto’s: Kampioen van Nederland 1986, Jos anno 1958 en 2024)