Absoluut geen BBB. Ik stem nooit op nieuwkomers, die als een speer het hele land veroveren. Ze vallen net zo hard weer uit elkaar als ze serieus aan het werk moeten in de politiek. Voorbeelden hoef ik niet te geven.

Ik neig naar de linkse wolk. Het wordt tijd voor andere geluiden, meningen, beleidsmakers. Weg met de wegkijkers en weglachers.

Maar het zijn verkiezingen voor de Provinciale Staten, vergeet dat niet.

En daarom neig ik ook weer naar het CDA. Om persoonlijke redenen. Want twee of drie periodes was mijn vader Toon in de eindjaren zestig / jaren zeventig lid van de Staten. Hij vertegenwoordigde de KVP, een der voorlopers van het CDA. De landbouwsector en de ruimtelijke ordening waren in de Staten zijn domein. Voor de KVP en later CDA was hij ook raadslid en wethouder van de gemeente Diepenheim. Vader was een zeer ijverig raads- en statenlid, breidde zich altijd consciëntieus voor, belde met instanties en als het nodig was, ontving hij mensen of ging hij ter plekke kijken en overleggen.

De KVP was hem dierbaar. Hij ging ook altijd naar de grote partijbijeenkomsten. Toen Piet de Jong minister-president was, vroeg hij of ik mee wilde naar zo’n happening. Dat wilde ik wel. Het was in de Leeren Lampe in Raalte. De zaal zat vol. We zaten ergens achterin toen de premier binnenkwam. Iedereen vloog in de benen. Mijn vader ook, dus ik eveneens. Onder een daverend applaus liep de kleine leider naar zijn plaats op de voorste rij. Daar zaten oa ook de ministers Veringa en Marga Klompé. Mijn vader klapte zijn handen stuk. Ik keek mijn ogen uit. Er waren toespraken en tijdens de lunch netwerkte hij wat. Hij was betrokken, maar was in die kringen wel een kleine jongen. Dat zag ik ook. Hij wees me collega-statenleden aan en sprak kort met enkelen van hen. De sfeer was aangenaam, amicaal. Ik merkte ook dat mijn vader heel goed lag bij al die partijgenoten van hem. Daar genoot ik extra van en ook van de ambiance en motivatie van al die bekende en minder bekende politici.

Daarom stemde ik bij provinciale verkiezingen altijd op het CDA. Als een hommage aan wijlen mijn toegewijde vader Toon. De kans is groot dat ik dat woensdag ook weer doe.

Steve McClaren zei ooit dat het de kunst is om tien wedstrijden voor het einde van het seizoen klaar te zijn voor de eindsprint. Dan weet je welke elf spelers het beste elftal vormen en dan moet je zorgen dat die elf in topvorm zijn. Geen schorsingen, geen blessures, louter spelers die er helemaal klaar voor zijn om dat gevecht aan te gaan om er alles uit te halen wat erin zit. Dat is goed voor de trouwe en minder trouwe fans, dat is goed voor de club, dat is goed voor de spanning in de competitie en niet in de laatste plaats heeft elke speler en trainer daar ook persoonlijk belang bij.

Als je dan stoïcijns en gefocust (bijna) alle beschikbare punten binnenhaalt, kom je uit bij een plek in de top 3.

Om het huidige elftal even te schouwen. Natuurlijk willen die jongens zo hoog mogelijk eindigen. Sommigen willen naar een andere club, willen hogerop, willen meer verdienen. Dus moeten ze zich laten zien. De overblijvers moeten zich ook laten zien, want binnenkort is de naam van de nieuwe trainer bekend en die zal de gelegenheid aangrijpen om de manschappen te monsteren.

Zitten de mannen dicht tegen hun topvorm aan? Hoe zit het bij hen boven de wenkbrauwen? Kan de stelling van McClaren met nog elf wedstrijden voor de boeg, meteen van start gaan?

Nee, want Sadilek is geblesseerd. En de elf van gisteren? Afgaande op de wedstrijd tegen PSV is Unnerstal oké. Misidjan ook. Hilgers, Pröpper, Brenet en Smal waren gisteren zeer matig. Salah Eddine ook. Zerrouki speelde redelijk, maar is zaterdag geschorst. Hij is klaar voor de laatste tien partijtjes, ga daar maar van uit. Vlap worstelt en worstelt, maar komt nog niet boven. Van Wolfswinkel was er wel gisteren, maar niemand heeft hem gezien. Černý is een avonturier, die moet een beetje geluk hebben. Ik mag Kjølø graag zien, maar hij is geblesseerd. En hoe jammer, ook Brama is geblesseerd. Hij komt nog uit de tijd van McClaren. Jammer dat hij de ploeg juist nu – op het kruispunt waarop de FC staat -, niet bij de hand kan nemen bij het kiezen van de juiste afslag.

Krijgen Jans (foto) en de zijnen de ploeg weer aan de praat na twee nederlagen? Laten we het hopen. Eerst aanstaande zaterdagavond in de Veste maar eens zien hoe het ervoor staat. Dan komt het wisselvallige Heerenveen op bezoek, dat van de laatste vijf wedstrijden er vier verloor en dat net als de FC een hekel heeft aan uitwedstrijden.

Ik zeg: Hoed af voor Jan. Hij hield zijn poot stijf. En wat ook meespeelde, is de rol van het bestuur cq de penningmeester. Ik weet niet eens zo gauw wie het is, maar de bewuste man heeft niet aan de bel getrokken, terwijl hij die acht miljoen graag had bijgeschreven, zoals iedere vaderlandse profclub – op Ajax na – zulke miljoenen niet gauw laat lopen.

Technisch-directeur Jan denkt in het belang van de FC, van de fans, van de situatie op de ranglijst van de eredivisie. Kampioen wordt de FC waarschijnlijk niet, maar bovenin eindigen is van cruciaal belang. Logisch dat je dan een van je beste spelers vast houdt. Hij heeft met zijn volle verstand een contract getekend en met het verstand van zijn zaakwaarnemer erbij. Vlak die laatste niet uit. Die is natuurlijk blijven flirten met de Rotterdammers. Balletje opgooien, nog eens een balletje opgooien en weer een balletje opgooien. Belletje met Jan, nog eens een belletje met Jan en weer een belletje met Jan. Je kunt Jan ’s nachts om half vijf wakker maken en hij dreunt binnen een seconde het telefoonnummer van die gretige zaakwaarnemer foutloos op.

Respect ook voor Zerrouki die desondanks prima bleef spelen. Afgelopen zondag ook weer, nota bene tegen Feyenoord zelf. Crosspasses op maat, balletje afpakken, net op tijd rugdekking geven op een plek waar hij eigenlijk niet hoefde te zijn, openingen bedenken in de defensie van de opponent, medespelers moed inpraten en ga maar door. Jan Streuer is een baas, Ramiz is ook een baas. Komende zomer gun je zo’n jongen een prachtige transfer en intussen heeft Streuer een opvolger gevonden. Of heeft hij die nu al in het vizier?

Zoals ik al eerder zei: Weg met die transferperiode in de winter. Wat een gedoe, wat een onzekerheid en vooral wat een enorme competitievervalsing. Vraag dat maar aan Ruud van Nistelrooij, die het kampioenschap kan vergeten.

Joost ging die zondag meteen mee naar de eerste wedstrijd, uit bij vvVossenveld (Winterswijk). Hij nam plaats bij mij in de auto. Hij stond in de basis. Bertie zei erbij dat hij alleen de eerste helft zou spelen.

In de rust kwam hij hijgend en puffend naast me zitten. De eerste 45 minuten van zijn carrière bij Longa 5 waren zwaar geweest.
“Ik heb mijn portemonnee vergeten. Heb jij alsjeblieft een tientje voor mij”, vroeg hij, onderwijl een shaggie draaiend. “Krijg je dinsdag voor de training terug. Ik wil na het douchen eerst even wat te drinken halen in de kantine, heb gruwelijke dorst.”

Ik voelde in mijn zak, had geen tientje en gaf hem een geeltje. “Geef me na de wedstrijd het wisselgeld maar even terug”, zei ik.

“Oké”, zei Joost, “kun je van op aan.”

Wij speelden de tweede helft, wonnen met 2-0, douchten ons, kleedden ons om en gingen naar de kantine. Ik keek rond. Geen Joost. Ik zocht verder in het Vossenveldse clubhuis. Geen Joost. De vogel was gevlogen. En – nou komt het – we hebben hem nooit meer teruggezien.